Usunąć ten naród, wreszcie będą spokój i porządek!

„Trzeba rozłożyć ten naród od wewnątrz, zabić jego moralność. Jeśli nie da się uczynić zeń trupa, należy przynajmniej sprawić, żeby był jak chory ropiejący i gnijący w łożu. Trzeba mu wszczepić zarazę, wywołać dziedziczny trąd, wieczną anarchię i niezgodę. […] Trzeba ich skłócić tak, aby się szarpali, zawsze szukając arbitra. [...] Stworzymy tam nową oligarchię, która będzie okradać własny naród nie tylko z godności i sił, ale po prostu ze wszystkiego, głosząc przy tym, że wszystko co czyni, czyni dla dobra ojczyzny i obywateli” – głosiła „Instrukcja” dotycząca postępowania wobec Polski, której autorstwo przypisuje się carycy Katarzynie II.  Jedną z niezbyt pamiętanych historycznych prawd jest fakt, że od połowy XVIII wieku Rosja posługiwała się wobec naszego kraju bardzo zręcznie narzędziem kreowania i wzmacniania tzw. stronnictwa realistów, entuzjastów ugody (m.in. przez korzystne manewry finansowe i intratne propozycje). Oraz potrafiła równie sprawnie ustawić sobie i zaprezentować na szerszym forum ich oponentów – rzeczników suwerenności Polski – jako kompletnych głupców, histerycznych szaleńców, niebezpiecznych insurekcjonistów. Wydarzenia takie jak kampania wyborcza dają znakomity przegląd metod chwytliwej demagogii, do jakich zarówno wtedy, jak i dziś ucieka się ten podmiot polityczny, któremu wydaje się, że powinien panować nad światem. I dla którego Polska jest tylko starym, zmurszałem pniem, który należy kopnąć, bo zawala jej drogę do Europy.