Tajwańskie spojrzenie na Chiny: dlaczego Tajwańczycy nie identyfikują się z Chinami?

W przeszłości na Tajwanie nie podnoszono głośno tematu tożsamości; poddani propagandzie rządowej mieszkańcy Tajwanu w większości uważali się za Chińczyków. (Gdy w 1949 r. chińscy nacjonaliści, Kuomintang, pokonani przez komunistów osiedlili się na Tajwanie, wprowadzili politykę sinizacji. Ludzie przybyli z Chang Kai-shekiem byli uważani za „bardziej cywilizowanych”, za tych, którzy przynieśli na wyspę „prawdziwą kulturę chińską”. Tubylcy do końca lat 80. nie mogli oficjalnie u؟ywaو w³asnych jêzykَw: tajwaٌskiego, czyli dialektu minan, i jêzykَw aborygenَw – red.). Tak؟e fakt, ؟e do lat 70. to w³aœnie Republikê Chiٌsk¹ (oficjalna nazwa Tajwanu) uznawano na arenie miêdzynarodowej za reprezentanta Chin, jeszcze wzmacnia³ wœrَd mieszkaٌcَw wyspy przekonanie o tym, ؟e s¹ Chiٌczykami. Ale to by³ okres autorytarnych rz¹dَw, a w miarê rozwoju demokracji na wyspie i czêstych kontaktَw z ChRL, to؟samoœو Tajwaٌczykَw przesz³a ogromn¹ transformacjê. S¹ tacy, ktَrzy uwa؟aj¹, ؟e do tej zmiany doprowadzi³y rz¹dy prezydentَw Lee Teng-huia i Chen Shui-biana (uwa؟anych za zwolennikَw niepodleg³oœci wyspy – red.) i ich polityka desinizacji tajwaٌskiej edukacji. Wydaje siê to jednak zbyt powierzchownym wyt³umaczeniem, jako ؟e grupa wiekowa, w ktَrej dosz³o do metamorfozy to؟samoœci, doœwiadczy³a jeszcze wieloletniej prochiٌskiej edukacji pod has³em: „b¹dں prawym Chiٌczykiem”. W jej wyniku poczucie identyfikacji z chiٌsk¹ wspَlnot¹ by³o tak silnie, ؟e niemo؟liwe jest, by wy³¹cznie pَںniejsza