Kryzys Europy

Mamy kolejny wielki kryzys, w którym imperialne ambicje, szczególnie Berlina, powodują staczanie się Europy.

Do I wojny światowej Europa nie miała sobie równych potęg. Zdecydowana większość światowej gospodarki obecna była na naszym kontynencie. Wielkie kraje, takie jak Indie, stanowiły po prostu kolonie państw europejskich. Militarnie nikt nie był w stanie Europie zagrozić. I wojna światowa całkowicie podważyła ten porządek. Pięć największych potęg – z jednej strony Anglia, Francja i Rosja, a z drugiej Niemcy i Austro-Węgry – skoczyło sobie do gardeł. Miliony ludzi zginęły we wzajemnych walkach o prymat na kontynencie, a gospodarki wielu krajów zostały po prostu zrujnowane. Austro-Węgry całkowicie się rozpadły, Niemcy pobite straciły znaczną część okupowanych wcześniej terytoriów na rzecz rodzących się wolnych narodów Europy Środkowej, a Rosja, teoretycznie po stronie wygranych, pogrążyła się w krwawej rewolucji, która doprowadziła do utraty części terytoriów, zajętych w XVIII i XIX wieku, na rzecz wyzwalających się państw. W miarę suchą stopą przeszły przez wojnę Anglia i Francja, choć straty ludzkie i gospodarcze szczególnie tej drugiej były ogromne. Zaczęli pojawiać się nowi gracze poza Starym Kontynentem. Stany Zjednoczone już wtedy weszły do pierwszej ligi, potęgę morską zbudowała Japonia. 

II wojna światowa była próbą korekty pierwszej i przywrócenia znaczenia dwóch starych  potęg – Niemiec i Rosji, tym razem w wydaniu Rosji